CHAPTER 18 : BETWEEN LIES AND CONTROL
Bago pa ako makasagot, bigla niyang hinila ang kamay ko--walang babala, walang pag-aalinlangan.
At sa isang iglap, binuhat niya ako.
Masyadong mabilis.
Hindi man lang ako nakapalag.
“Ibaba mo ’ko!” sigaw ko, pilit pumapalag habang pinaghahampas ko ang braso niya.
Pero hindi siya sumagot.
Hindi man lang kumurap.
Tinitigan niya lang ako--malalim, mabigat, parang may kung anong naglalagablab sa likod ng mga mata niya.
At saka siya mabilis na naglakad pabalik sa kotse, parang wala akong timbang, parang wala akong karapatang pumiglas.
“Ano ba, Raven!” galit kong sigaw, patuloy kong hinahampas ang braso niya. “Ibaba mo ’ko!”
Pero parang bato ang katawan niya--walang reaksyon, walang pag-atras.
Nang makarating kami sa kotse, bigla niyang binuksan ang passenger side at doon niya ako iniupo--mariin, walang pag-iingat.
Tumitig siya sa akin. Matalim. Malamig. Parang hinuhubaran ako ng depensa.
“Hinding-hindi kita titigilan,” mababa niyang sabi, bawat salita ay parang kutsilyong dahan-dahang itinutusok, “hangga’t hindi kita nababawi.”
Parang may sumabog sa dibdib ko.
“Ang kapal ng mukha mo!” sigaw ko, nanginginig sa galit. “Kahit kailan, hindi ako naging sa’yo!”
Hindi siya nagalit. Hindi rin siya sumagot.
Ngumisi lang siya--mabagal, mapanganib--na para bang eksakto iyon ang gusto niyang marinig.
Pagkatapos ay tumayo siya, isinara ang pinto ko, at naglakad papunta sa driver’s seat na para bang walang nangyari. Sumakay siya. Umayos. Isinara ang pinto.
Parang walang sigawan. Parang walang galit. Parang hindi niya ako kagagaling lang ikulong sa mga salitang hindi ko kayang takasan.
At saka niya pinaandar ang makina.
Walang paliwanag.
Walang tinginan.
Tanging ang mahabang katahimikan ang namuo sa pagitan naming dalawa habang umaandar ang sasakyan.
Hanggang sa makarating kami sa ospital.
Napakunot ang noo ko.
Seryoso ba ang taong ’to?
Alam naman naming dalawa na hindi siya nakagat ng ahas.
Alam naming pareho na palabas lang ang lahat ng ito.
Kaya ano na naman ang pakulo niya?
Pero kahit na ganoon ay nanatili akong tahimik.
Hindi ako nagtanong.
Hindi ako nagpakita ng kahit anong reaksyon.
Bahala siya sa gagawin niya.
Dahil minsan, ang pinakatahimik na depensa…
ay ang hindi pagbibigay sa kalaban ng kahit anong emosyon na maaari niyang gamitin laban sa’yo.
Bumaba siya ng kotse at mabilis na lumipat sa side ko, binuksan ang pinto na para bang iyon ang pinaka-natural na bagay sa mundo.
Hindi ko siya tiningnan habang bumababa ako.
Naglakad ako nang diretso, matatag ang hakbang, hindi lumilingon--papunta sa entrance ng ospital. Ramdam ko ang presensya niya sa likod ko.
Parang aninong kusang sumusunod.
Pagdating namin sa nurse station, huminto ako at agad kinausap ang babaeng nasa harap namin.
“Miss,” sabi ko, mahinahon pero buo ang boses, “ipapacheck ko lang ang--”
Saglit akong lumingon sa likuran ko. Isang mabilis, kontroladong sulyap kay Raven.
Saka ko ibinalik ang tingin sa nurse.
“--anak ko.”
Kita ko ang gulat sa mukha ng nurse. Napatingin siya kay Raven, saka muli sa’kin, parang sinusukat kung tama ba ang narinig niya.
“Siya po ba ang tinutukoy n’yo, ma’am?” tanong niya, nakaturo kay Raven.
Bago pa ako makasagot--
Lumapit si Raven sa tabi ko. Masyadong malapit.
Ngumiti siya. Kalma. Mapanganib.
“Yes,” sabi niya, sabay tingin sa’kin--diretso, walang alinlangan.
“She’s my mom.”
Ngumiti ako sa nurse--isang pilit, kontroladong ngiti--habang halatang hindi pa rin siya kumbinsido.
“U-uh… ano po ba ang ipapacheck sa… sa anak n’yo, ma’am?” tanong niya, halatang nag-iingat sa bawat salita.
“Nakagat siya ng ahas,” sagot ko, maayos ang tono. “Alaga niya. Non-venomous naman, pero nag-alala kami ng dad niya, kaya dinala ko siya rito para ma-check.”
Tumango ang nurse at muling tumingin sa chart.
“Ilang taon na po ba ang anak n’yo, ma’am?”
“Twenty-six,” biglang sagot ni Raven bago pa ako makapagsalita.
Mabuti at siya ang sumagot.
Tumigil ang nurse sandali. Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin sa’kin--kitang-kita ang pagkalito.
“Twenty-six… so ibig sabihin po, ma’am, kayo ay--”
Pinutol ko siya agad, hindi ko itinaas ang boses pero sapat ang diin para tumigil siya.
“Kailangan pa ba ang edad ko,” malamig kong tanong, “bago n’yo i-check ang anak ko?”
Tahimik ang nurse.
At sa gilid ng paningin ko,
ramdam ko ang ngiting unti-unting bumuo sa labi ni Raven.
Sandaling natahimik ang nurse bago mabilis na bumawi ng propesyonal na ngiti.
“A-ah, pasensya na po, ma’am,” sabi niya agad. “Pakisunod na lang po ako. Tatawagin ko po ang doktor.”
Tumango ako, diretso ang tindig, saka naglakad papasok sa hallway nang hindi man lang tinitingnan si Raven.
Pero kahit hindi ko siya lingunin, ramdam ko siya.
Nasa likod ko lang. Malapit. Masyadong malapit.
Habang naglalakad kami, yumuko siya nang bahagya at bumulong--sapat lang para ako lang ang makarinig.
“Ang galing mo,” sabi niya, may halong aliw. “Natural na natural. Halos naniwala na rin ako.”
Humigpit ang kapit ko sa bag ko.
“Tumahimik ka,” pabulong kong balik, hindi lumilingon. “Hospital ’to.”
Napatawa siya nang mahina. Mababa.
“Relax, mom,” dagdag niya, sinasadya ang diin sa salita. “Baka mapansin nilang nanginginig ka.”
Bigla akong huminto at mabilis na humarap sa kanya.
“Isa pang salita,” mariin kong sabi, mababa ang boses pero puno ng babala, “at iiwan kita rito mag-isa. Bahala kang magpaliwanag.”
Saglit siyang napatigil.
At sa unang pagkakataon mula kanina--
nakita ko ang seryosong tingin niya.
Hindi na ngisi.
Hindi na laro.
“Hindi mo ’ko iiwan,” sagot niya, mabagal. “Hindi pa.”
Bago pa ako makasagot, bumukas ang isang pinto sa gilid.
“Mr. Vergara?” tawag ng doktor.
Agad na nag-iba ang aura ni Raven. Isang iglap lang--
mula sa lalaking may kontrol, naging pasyenteng walang emosyon.
“Yes,” sagot niya, kalmado.
Tumingin ang doktor sa’kin, bahagyang nagtaas ng kilay.
“Kayo po ay…?”
“His mom,” sagot ko agad, tuwid ang boses. “Malaki na ang anak ko, hindi ba? Kailangan pa ba akong sumama sa loob?”
Sandaling nagulat ang doktor, pero mabilis ding bumawi.
“Uh--no need, ma’am. You can sit here,” sabi niya sabay turo sa mga upuan sa gilid ng hallway.
“Thank you,” sagot ko, saka umupo nang maayos, pilit kinakalma ang sarili.
Umayos ng tayo si Raven, ipinasok ang kamay sa bulsa, at bago tuluyang pumasok sa loob ng room ay lumingon siya sa’kin.
Isang tingin.
Ngumisi siya nang bahagya--yung ngiting alam mong may kasunod.
“Wait for me, mom,” sabi niya, mababa ang boses pero malinaw ang diin.
Hindi ako sumagot.
Hindi ko siya tiningnan.
Pero ramdam ko ang pagtitig niya hanggang sa tuluyang magsara ang pinto.
Naiwan akong mag-isa sa hallway--tahimik, malamig, at puno ng tanong na ayokong sagutin.
Mom.
Napapikit ako sandali at mariing huminga.
Hindi ito dapat nangyayari.
Hindi ganito ang plano.
At habang nakaupo ako roon, iisa lang ang malinaw sa isip ko.....
-End of Chapter 18-
>>>to be continue
Bago pa ako makasagot, bigla niyang hinila ang kamay ko--walang babala, walang pag-aalinlangan.
At sa isang iglap, binuhat niya ako.
Masyadong mabilis.
Hindi man lang ako nakapalag.
“Ibaba mo ’ko!” sigaw ko, pilit pumapalag habang pinaghahampas ko ang braso niya.
Pero hindi siya sumagot.
Hindi man lang kumurap.
Tinitigan niya lang ako--malalim, mabigat, parang may kung anong naglalagablab sa likod ng mga mata niya.
At saka siya mabilis na naglakad pabalik sa kotse, parang wala akong timbang, parang wala akong karapatang pumiglas.
“Ano ba, Raven!” galit kong sigaw, patuloy kong hinahampas ang braso niya. “Ibaba mo ’ko!”
Pero parang bato ang katawan niya--walang reaksyon, walang pag-atras.
Nang makarating kami sa kotse, bigla niyang binuksan ang passenger side at doon niya ako iniupo--mariin, walang pag-iingat.
Tumitig siya sa akin. Matalim. Malamig. Parang hinuhubaran ako ng depensa.
“Hinding-hindi kita titigilan,” mababa niyang sabi, bawat salita ay parang kutsilyong dahan-dahang itinutusok, “hangga’t hindi kita nababawi.”
Parang may sumabog sa dibdib ko.
“Ang kapal ng mukha mo!” sigaw ko, nanginginig sa galit. “Kahit kailan, hindi ako naging sa’yo!”
Hindi siya nagalit. Hindi rin siya sumagot.
Ngumisi lang siya--mabagal, mapanganib--na para bang eksakto iyon ang gusto niyang marinig.
Pagkatapos ay tumayo siya, isinara ang pinto ko, at naglakad papunta sa driver’s seat na para bang walang nangyari. Sumakay siya. Umayos. Isinara ang pinto.
Parang walang sigawan. Parang walang galit. Parang hindi niya ako kagagaling lang ikulong sa mga salitang hindi ko kayang takasan.
At saka niya pinaandar ang makina.
Walang paliwanag.
Walang tinginan.
Tanging ang mahabang katahimikan ang namuo sa pagitan naming dalawa habang umaandar ang sasakyan.
Hanggang sa makarating kami sa ospital.
Napakunot ang noo ko.
Seryoso ba ang taong ’to?
Alam naman naming dalawa na hindi siya nakagat ng ahas.
Alam naming pareho na palabas lang ang lahat ng ito.
Kaya ano na naman ang pakulo niya?
Pero kahit na ganoon ay nanatili akong tahimik.
Hindi ako nagtanong.
Hindi ako nagpakita ng kahit anong reaksyon.
Bahala siya sa gagawin niya.
Dahil minsan, ang pinakatahimik na depensa…
ay ang hindi pagbibigay sa kalaban ng kahit anong emosyon na maaari niyang gamitin laban sa’yo.
Bumaba siya ng kotse at mabilis na lumipat sa side ko, binuksan ang pinto na para bang iyon ang pinaka-natural na bagay sa mundo.
Hindi ko siya tiningnan habang bumababa ako.
Naglakad ako nang diretso, matatag ang hakbang, hindi lumilingon--papunta sa entrance ng ospital. Ramdam ko ang presensya niya sa likod ko.
Parang aninong kusang sumusunod.
Pagdating namin sa nurse station, huminto ako at agad kinausap ang babaeng nasa harap namin.
“Miss,” sabi ko, mahinahon pero buo ang boses, “ipapacheck ko lang ang--”
Saglit akong lumingon sa likuran ko. Isang mabilis, kontroladong sulyap kay Raven.
Saka ko ibinalik ang tingin sa nurse.
“--anak ko.”
Kita ko ang gulat sa mukha ng nurse. Napatingin siya kay Raven, saka muli sa’kin, parang sinusukat kung tama ba ang narinig niya.
“Siya po ba ang tinutukoy n’yo, ma’am?” tanong niya, nakaturo kay Raven.
Bago pa ako makasagot--
Lumapit si Raven sa tabi ko. Masyadong malapit.
Ngumiti siya. Kalma. Mapanganib.
“Yes,” sabi niya, sabay tingin sa’kin--diretso, walang alinlangan.
“She’s my mom.”
Ngumiti ako sa nurse--isang pilit, kontroladong ngiti--habang halatang hindi pa rin siya kumbinsido.
“U-uh… ano po ba ang ipapacheck sa… sa anak n’yo, ma’am?” tanong niya, halatang nag-iingat sa bawat salita.
“Nakagat siya ng ahas,” sagot ko, maayos ang tono. “Alaga niya. Non-venomous naman, pero nag-alala kami ng dad niya, kaya dinala ko siya rito para ma-check.”
Tumango ang nurse at muling tumingin sa chart.
“Ilang taon na po ba ang anak n’yo, ma’am?”
“Twenty-six,” biglang sagot ni Raven bago pa ako makapagsalita.
Mabuti at siya ang sumagot.
Tumigil ang nurse sandali. Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin sa’kin--kitang-kita ang pagkalito.
“Twenty-six… so ibig sabihin po, ma’am, kayo ay--”
Pinutol ko siya agad, hindi ko itinaas ang boses pero sapat ang diin para tumigil siya.
“Kailangan pa ba ang edad ko,” malamig kong tanong, “bago n’yo i-check ang anak ko?”
Tahimik ang nurse.
At sa gilid ng paningin ko,
ramdam ko ang ngiting unti-unting bumuo sa labi ni Raven.
Sandaling natahimik ang nurse bago mabilis na bumawi ng propesyonal na ngiti.
“A-ah, pasensya na po, ma’am,” sabi niya agad. “Pakisunod na lang po ako. Tatawagin ko po ang doktor.”
Tumango ako, diretso ang tindig, saka naglakad papasok sa hallway nang hindi man lang tinitingnan si Raven.
Pero kahit hindi ko siya lingunin, ramdam ko siya.
Nasa likod ko lang. Malapit. Masyadong malapit.
Habang naglalakad kami, yumuko siya nang bahagya at bumulong--sapat lang para ako lang ang makarinig.
“Ang galing mo,” sabi niya, may halong aliw. “Natural na natural. Halos naniwala na rin ako.”
Humigpit ang kapit ko sa bag ko.
“Tumahimik ka,” pabulong kong balik, hindi lumilingon. “Hospital ’to.”
Napatawa siya nang mahina. Mababa.
“Relax, mom,” dagdag niya, sinasadya ang diin sa salita. “Baka mapansin nilang nanginginig ka.”
Bigla akong huminto at mabilis na humarap sa kanya.
“Isa pang salita,” mariin kong sabi, mababa ang boses pero puno ng babala, “at iiwan kita rito mag-isa. Bahala kang magpaliwanag.”
Saglit siyang napatigil.
At sa unang pagkakataon mula kanina--
nakita ko ang seryosong tingin niya.
Hindi na ngisi.
Hindi na laro.
“Hindi mo ’ko iiwan,” sagot niya, mabagal. “Hindi pa.”
Bago pa ako makasagot, bumukas ang isang pinto sa gilid.
“Mr. Vergara?” tawag ng doktor.
Agad na nag-iba ang aura ni Raven. Isang iglap lang--
mula sa lalaking may kontrol, naging pasyenteng walang emosyon.
“Yes,” sagot niya, kalmado.
Tumingin ang doktor sa’kin, bahagyang nagtaas ng kilay.
“Kayo po ay…?”
“His mom,” sagot ko agad, tuwid ang boses. “Malaki na ang anak ko, hindi ba? Kailangan pa ba akong sumama sa loob?”
Sandaling nagulat ang doktor, pero mabilis ding bumawi.
“Uh--no need, ma’am. You can sit here,” sabi niya sabay turo sa mga upuan sa gilid ng hallway.
“Thank you,” sagot ko, saka umupo nang maayos, pilit kinakalma ang sarili.
Umayos ng tayo si Raven, ipinasok ang kamay sa bulsa, at bago tuluyang pumasok sa loob ng room ay lumingon siya sa’kin.
Isang tingin.
Ngumisi siya nang bahagya--yung ngiting alam mong may kasunod.
“Wait for me, mom,” sabi niya, mababa ang boses pero malinaw ang diin.
Hindi ako sumagot.
Hindi ko siya tiningnan.
Pero ramdam ko ang pagtitig niya hanggang sa tuluyang magsara ang pinto.
Naiwan akong mag-isa sa hallway--tahimik, malamig, at puno ng tanong na ayokong sagutin.
Mom.
Napapikit ako sandali at mariing huminga.
Hindi ito dapat nangyayari.
Hindi ganito ang plano.
At habang nakaupo ako roon, iisa lang ang malinaw sa isip ko.....
-End of Chapter 18-
>>>to be continue
Topic Live
